Mijn leven buiten het terrein
Ik ga regelmatig naar het centraal station en dan ga ik naar de loketten, dan ga ik naar het parron, sta ik wat naar mensen kijken, kijk ik naar trein stellen, fantaseer ik over een reis naar ver weg, dat zou ik ook kunnen. Ze kijken altijd wel een beetje naar mij, het lijkt dan alsof ze zeggen "kan ik u helpen" Ze spreken me bijna niet aan maar ik kom mensen tegen van de afdeling of personeel, iedereen kent mij wel.
Ik ben een bekende van vele mensen in de winkel, zoals bij T-Mobile, tweede hand boekenwinkel, ik schijn wel indruk te maken en mensen willen wel eens een hand geven. Ze zien aan mij dat ik levens ervaring heb. Misschien ook omdat ik vloeiend Frans, Engels en Duits spreek. Ik ben iemand die eigenlijk iedereen wel kent.
Ik zet de fiets wel eens bij het station, loop naar de Waalkade en kijk naar de schepen. Dan na een tijd denk ik weer om terug te gaan en wandel ik weer terug en ben voor het avond eten terug ben. Een ander voordeel is dat de middag medicatie vervallen is en ook niet meer voor de middag terug hoef te zijn, dat scheelt ook erg veel.
Dit is zijn vrijkaartjes voor de maatschappij, niemand doet me wat.
